Διχοτομημένη αλλά και πόλος έλξης η Πλατεία Σολωμού-Υλοποιήθηκε η δέσμευση του Δημάρχου για τη μεταφορά του Βεζάλ, αλλά…

Πόσοι «έπαιξαν» με υπερβολές και ακρότητες εν τη ρύμει του λόγου, θυσιάζοντας στο βωμό κάποιων, πότε αδιευκρίνιστων και άλλοτε πολύ συγκεκριμένων πολιτικών συμφερόντων το τοπικό αποτέλεσμα.

Αποφεύγοντας συστηματικά τις βαριές και ασήκωτες κουβέντες οι οποίες τελικά κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά στον τόπο, όπως ο κάθε πολίτης, έτσι κι εγώ έχω τις ενστάσεις μου για το τελικό αποτέλεσμα και την προσωπική μου αισθητική.

Και εμένα, με ξενίζει, όπως πολλούς συμπολίτες μας, και μου προκαλεί δυσφορία, η τοποθέτηση εκατέρωθεν του αγάλματος του Εθνικού μας ποιητή και μπροστά από το κτίριο του Μεταβυζαντινού Μουσείου, η τοποθέτηση των τετράγωνων αυτών λευκών κατασκευών (κιόσκια) που τελικά κόβουν στη μέση, «διχοτομούν», την πλατεία.

Ωστόσο χωρίς να είμαι ιδιαίτερα κα απόλυτα αρνητικός για την …υπάρξη τους, ίσως η τοποθέτηση τους, επαναλαμβάνω ίσως, σε άλλα σημεία της πλατείας, δεν θα προκαλούσε τόσες και τόσες αντιδράσεις.

Από την άλλη όμως, βλέποντας την γεμάτη από κόσμο , τόσο ζωντανή και φωταγωγημένη παρα ποτέ  πλατεία, με τα πιτσιρίκια να παίζουν αμέριμνα και ασφαλή, νιώθω ότι όλα τα προηγούμενα φαντάζουν τόσο περιττά, χωρίς  αυτό σε κάθε περίπτωση να μην δημιουργεί την αντίληψη ότι  όλα επιτρέπονται για κάποιους και μάλιστα εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, ότι οι τοπικοί παράγοντες μπορούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα και με βάση τις πελατειακές σχέσεις , γιατί τότε κινδυνεύουν, να βρεθούν στο περιθώριο και σε πολιτικό κατήφορο.

Ασφαλώς και υπάρχει κάποιο κοινό  που αγαπά την υπερβολή και τον μόνιμα καταγγελτικό  λόγο.

Υπάρχει όμως κι εκείνο το κοινό, κατά την εκτίμηση μου το μεγαλύτερο, που απεχθάνεται την ισοπέδωση και τον εκμηδενισμό και ζητά επιχειρήματα με βάση την απλή (όχι απλουστευτική) λογική στην προσέγγιση των θεμάτων που τον απασχολούν.

Στα πλαίσια αυτά και παραμένοντας στα της πλατείας, σίγουρα η μεταφορά του μνημείου Βεζάλ , που δείχνει, την ανατομία του ανθρώπινου σώματος από τη Πλατεία Σολωμού στη μικρή πλατεία Βεζάλ και δίπλα από την προτομή του μεγάλου ανατόμου, είναι μία καλή εξέλιξη.

Δυστυχώς όμως ακόμη και αυτό το γεγονός χάνει την αξία του, γιατί δημιουργεί την πεποίθηση (και όχι απλά την αίσθηση) ότι «πέταξαν» το μνημείο δίπλα στο άλλο,  επιλέγοντας το σημείο με απόλυτη προχειρότητα, με αποτέλεσμα η εικόνα που αντικρίζει κανείς να μην είναι αυτή που πρέπει.

Κι επειδή οι λεπτομέρειες προσδιορίζουν την ουσία, θέλω να πιστεύω ότι το γεγονός αυτό, δεν είναι προανάκρουσμα μιας γενικότερης αντίληψης και τακτικής της παρούσας Δημοτικής Αρχής.

Δημήτρης Τετράδης